کد مطلب:49785 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » قرآن

چرا در دعا نسبت به پيامبر مي گوئيم و تقبل شفاعته و ارفع درجته

كمال مطلق و نهايي فقط براي خداوند عالم است و هركس در هر حدي كه باشد، نسبت به خدا ناقص است و جاي ترقي و كمال به درجه بالاتر را دارد. بنابراين گرچه وجود مبارك پيامبراكرم(ص) اشرف موجودات است و هيچ كس از افراد بشر -چه در گذشته و چه در حال و آينده- درجه و مقام او را نداشته و ندارد؛ اما در مقايسه با خداي عالم بازهم جاي كمال دارد. باتوجه به اين نكته دعا و طلب ترفيع درجه براي آن بزرگوار اشكال ندارد؛ علاوه بر اين كه دعاي ما براي پيامبر(ص) و معصومين(ع) نفع آن به خودمان برمي گردد. علامه طباطبايي در اين زمينه فرموده اند: مَثَل دعاهايي كه ما نسبت به پيامبر(ص) و معصومين(ع) مي كنيم مثل باغباني است كه باغي را حفاظت مي كند ولي خودش مالك آن باغ نيست. حال اگر در روز عيدي صاحب باغ به آن جا آمد و باغبان يك دسته از گل هاي آن باغ را به صاحب باغ هديه كرد، او چيزي از خودش به صاحب باغ نداده است و منتي بر وي ندارد؛ چون گل هاي باغ او را به خودش داده ولي با اين كار موجبات تقرب و محبت بيشتر ارباب و صاحب باغ را فراهم كرده است ما نيز هر چه داريم از پيامبر(ص) و ائمه اطهار(ع) داريم و به بركت آنان هدايت شده ايم و راه دعا و نيايش را آموخته ايم ازاين رو اگر از آنچه به ما داده اند چيزي به آنها هديه كرديم و براي آنان از خدا طلب ترفيع درجه نموديم، در واقع نفعش به خودمان مي رسد؛ چون باعث تقرب به آنها و جلب محبت بيشتر به آنان مي شود. از طرفي خداوند در سوره «والضحي» وعده كرده كه او را راضي كند و اين به شفاعت تفسير شده است؛ اما نسبت به ما چنين قولي نداده كه حتماً مشمول شفاعت شويم بلكه بايد به وسيله اعمال صالح و دعا و نيايش، از خداوند بخواهيم كه شفاعتش را نصيب ما بفرمايد.